Eenzaamheid

Eenzaamheid
(Jan van Nijlen)

De mens is eenzaam tot en met zijn dood
Nooit is ,,n liefde, nooit ,,n vriendschap klaar
en, zelfs geboren uit dezelfde schoot,
Zijn wij nog vreemden voor elkaar.

Wat weet ik van mijn zuster en mijn vader.
wat van mijn moeder en mijn eigen kind?
En is mijn vrouw mij altijd zoveel nader
Dan de arme meid voor 't eerst bemind?

Nooit kan een hart een ander overwinnen;
Van lief tot minnaar en van mens tot mens
Kunnen wij nooit geheel volmaakt beminnen;
Er is altijd een kloof, een grens.

't Is niet eens zeker dat de dood verenen
Kan wat het leven onmeedogend scheidt,
En er beestat niet, van Parijs tot Wenen,
Een koffiehuis 'In de Eenzaamheid'!

Kesepian

Manusia sendiri sampai mati
Tak pernah ada satupun cinta, tak pernah ada satupun persahabatan
Dan bahkan, terlahir dari lahir yang sama,
kita masih asing satu sama lain

apa yang kutahu tentang saudara perempuan atau ayahku,
tentang ibu dan anakku sendiri?
Dan apakah istriku selalu lebih dekat denganku
daripada Si gadis malang cinta pertamaku?

Tak pernah sebuah hati dapat memenangkan yang lain;
kesayangan hingga kekasih dan manusia hingga manusia
tak pernah bisa kita cintai secara utuh sempurna;
selalu ada jurang, ada batas

Tak pernah pasti bahwa kematian dapat menyatukan
apa yang dipisahkan hidup dengan kejam,
dan tak ada, dari Paris sampai Wina,
sebuah kedai kopi 'Dalam Kesepian'